4 - Black Swan (Darren Aronofsky, 2010)

Naif, kırılgan bir genç kız Nina. Her adımı hesaplı, hayatı tek odaklı. Annesinin kontrolcü, baskıcı tavırları bastırmış içindeki siyah tarafı. Öyle narin, öyle ürkek ki kimse inanamıyor zıtlıkları bedeninde ve ruhunda taşıyabileceğine. Oysa hırslı. Mükemmel olacak, sonra da kendi yarattığını yok edecek kadar hırslı.

Yatağından taşmak isteyen bir akarsu gibi, çevresine çizilmiş sınırları aşmak, duvarlarını kırmak istiyor o da. Bastırıp içinin derinliklerine ittiklerini çıkarmak, avazı çıktığı kadar haykırmak istiyor. Durmadan kusuyor, parçalarcasına kaşıyor vücudunu, tırnak aralarını kanatıyor. İçindeki Siyah Kuğu özgürlüğüne kavuşmak için sabırsızlanıyor.

Keskinliğiyle kırılgan tarafını törpülüyor, hırsıyla masumiyetini köreltiyor, siyahıyla beyazını boğuyor. Kendinden zıttını doğuruyor ve simsiyah bir kuğu olup süzülüyor sahneye.

Siyah ve beyaz kuğu dikotomisinde zirvedeki yalnızlığı, insanoğlunun doyumsuzluğunu anlatıyor bizlere Aronofsky. Filmin sonunda aklımıza şu soru takılıyor: Hangimiz düşürebiliyoruz içimizde onlarcasını taşıdığımız maskelerimizi, hangimiz tek bir tanesini takıp sonuna kadar gidebiliyoruz hayatın? 

Beyaz ne kadar karanlık aslında, ve siyah ne kadar aydınlık?..