3 - American Psycho (Marry Haron, 2000)

Gençsiniz, iyi bir işiniz var. Çok yakışıklısınız. Sabah ritüeliniz adeta kapitalizme tapınma ayini gibi. Kendinize bakmasını iyi biliyorsunuz, bir pamuklara sarmanız kalıyor. Hatta bu dünyada bir tek kendiniz varmış gibi davranıyorsunuz. Rakipsiz olmalısınız. Etrafınızdaki herkes sizin enerjinizden, güzel cildinizden çalıyor ve nişanlınızla yasak hastalıklı aşkınız epey sinirinizi bozuyorlar.

Kartvizitiniz sizin her şeyiniz. Tipografisi kişiliğinizi, seçtiğiniz pahalı malzeme de karakterinizin kalitesini satıyor insanlara. Onu sürekli yenilemek zorundasınız. Yoksa isminizin ne olduğunu bile unutur yıllarca birlikte konuşup tablo gibi tabaklarla yemek yediğiniz insanlar. Kimlikler, isimler her daim sorunludur. İnsan insana benzer bu dünyada.

İyi gelen tek şey müzik. Her parça, her albüm size başka ufuklar açıyor. Tabii fahişeler bilemez bunu. Çok güzeller, ama cahiller. Cahil ve ruhunuzu okşayan cinsten. Konuşmadan dikkatle sizi dinlerler ve egonuzun “kulesi” olan uzvunuzu çok güzel tatmin ederler. En mükemmel kadın, konuşmayan kadındır. 

Bitirilmesi gereken bir iştir hepsi ve siz de altın vuruşsunuz. Aynada ne kadar da muhteşem görünüyorsunuz!

Tabii mükemmel eviniz kadar diğer mekanlar da değerlidir. Nerede yer ayırtabildiğiniz sizi siz yapar. Kendinizi böyle bir dünyada sürekli ıspatlama çabası içerisinde olmak ya da yerini korumak için bu kadar uğraşmak sizi yormaz mı? Yorar tabii, bütün narsist ruhları yorduğu gibi. Zamanla da çıldırtır. Materyal fetişizmi, biraz müzikle birleşerek bir delilik senfonisi yazar, elinize nota yerine bazen bir balta verir, bazen de testere. 

Kontrolden çıktığınızı size anlatmaya çalışan, benliğinizin o küçücük parçası Patrick Bateman da yok olduğunda, artık dizginler American Psycho‘nun elindedir. Ve o asla katarsise inanmaz.