Kerry O’Brien da yemek yapmayı çok seviyor: “Bu, benim için ideal iş. Bir gün şef olmayı umuyor ve ailemin benle gurur duymasını istiyorum.”

•  
• ​O’Brien ve Keefe, Wildflour’da çalışıyor. İşletme, hem restoran işletiyor, hem de catering işi yapıyor. Şirkette çalışan 70 kişinin yarısından fazlası zihinsel engelli.
•  
• Alberto Sangiorgio, “İşin her kısmında 2-3 ay çalışıyorlar. Bulaşık yıkıyorlar, sebze meyve kesiyorlar. Başka işler de yapıyorlar. 4-5 yılın sonunda herhangi biri gibi restoranlarda çalışabilir hale geliyorlar,” şeklinde konuşuyor.
•  
• 22-60 yaş arasındaki çalışanlar saatte 7,5 Dolar, yani asgari ücret alıyor. Sağlık sigortası ve diğer sosyal haklara da sahipler. Paul Miller 6 yıldır şef olarak çalışıyor.
•  
• Miller, “Bu işi ve iş arkadaşlarını çok seviyorlar. İnanamayacağınız kadar çalışkanlar. Anlamaları zaman alıyor ama anladıktan sonra müthişler. Bu, işi benim için de daha tatminkar kılıyor,” diyor.
•  
• Engelli çalışanları eğiten Fernanda Rodriguez de aynı fikirde: “Sanırım bana, benim onlara öğrettiğimden fazlasını öğretiyorlar. Çok olumlu ve sevgi dolular. Hep mutlular.”
   
  Veronique Keefe, oğlu Philippe’de olumlu değişimler gözlemlemiş: “Daha sakin, mutlu ve enerjik oldu. Burada çalışanlar da onu mutlu ediyor. Burada olması sosyal olarak da iyi oldu.”
•  
• Richard Harrison, Wildflour’un müdavimlerinden. Yemeklerin güzel olduğunu ancak sadece bu yüzden burayı tercih etmediğini söylüyor: “Restoranın bu kişileri işe alması hoşuma gidiyor. Benim onlarla etkileşimim de iyi bir deneyim.”
•  
• Sebze, meyve kesme ve paketleme işleri dışında bu iş, engelli çalışanların kendilerine güvenmelerini sağlıyor. Down Sendromlu John Stephens 2008’den bu yana Wildflour’da çalışıyor: “Bu iş birçok rüyayı açan bir anahtar gibi. Burası düzgün bir hayatımın olması için gereksinim duyduğum her şeyi bana verdi.”
•  
• Stephens aktör olmak istiyor. Fırsat karşısına çıktığında şef rolüne soyunabileceğinden de emin. VOANEWS

  ---