4. Küçük Albert Deneyi

Korku doğuştan gelen bir dürtü mü yoksa yaşadığımız tecrübelerle oluşan bir refleks mi? Deneyin başlangıcındaki soru ne kadar olağan olsa da; belki de bilim dünyasının en korkunç deneyi olabilir. Davranış Psikolojisi ekolünün kurucusu Watson ve asistanı Rosalie Rayner, çalıştıkları John Hopkins Hastanesi kreşinde oynayan çocukları uzaktan incelerler ama korkunun temelini öğrenmeleri için belli testler yapmaları gerekir.

Minik bebeğe sırasıyla beyaz bir fare, tavşan, yanan kağıt parçaları, peruk, maske gibi ilk kez karşılaşabileceği nesneler ve durumlar gösterilir.

Amaç, Albert’ın bunlara koşulsuz karşı tepkisi olup olmadığını incelemektir. Sonuç olarak Albert, gördüğü hiçbir nesneye karşı korku göstermez; her şeye gülümser ve dokunmak ister. Daha sonra boş bir odaya giderler ve odada Albert'ın yanına beyaz laboratuvar faresi salarlar. Albert, fareden korkmadığı gibi, tam tersi bir tepki göstererek fareyi çok sever, yakalamaya çalışıp, gülmeye başlar. Bundan sonra ise Albert fareye her ulaşmaya çalıştığında bir metale çekiç ile vurarak Albert'in korkmasını sağlayan bir ses çıkarırlar.

Sesleri duyan küçük Albert ağlamaya başlar.

Oda yeniden sessizleşince fareyle oynamaya devam eden Albert, yine fareye dokunduğu ilk anda psikologların çıkardığı o gürültülü sese maruz kalır. Bu deney birkaç gün sürer ve tekrarlanır. Watson ve Rayner deneyi ileri noktaya taşıyıp tavşan ve başka tüylü objeler de getirirler. Çıkan sonuç: Albert, özellikle ne zaman beyaz renkli, tüylü bir nesne görse ondan korkup, ağlamaya başlar ve kaçmak ister. En sonunda  küçük Albert artık gördüğü pamuk, beyaz tavşan ve benzer nesnelerin karşısında demir çubuklarla çıkarılan ses olmamasına rağmen korkmaya başlar.

Amerikan Psikoloji Birliği'nin verilerine göre ise küçük Albert’in asıl adı Douglas'dı ve 6 yaşında hidrosefali’den (beyinde su toplanması) hayatını kaybetti.