Sciencedaily.com'da yer alan habere göre; Cambridge Üniversitesi'nden bilim insanlarının yaptığı yeni bir araştırmaya göre, olumsuz düşünceleri bastırmaya çalışmanın ruh sağlığımız için kötü olduğu yönündeki yaygın inanış yanlış olabilir.

Tıbbi Araştırma Konseyi (MRC) Biliş ve Beyin Bilimleri Birimi'ndeki araştırmacılar, dünya çapında 120 gönüllüyü kendilerini endişelendiren olumsuz olaylarla ilgili düşüncelerini bastırmaları için eğitti ve bu düşüncelerin sadece daha az canlı hale gelmekle kalmadığını, aynı zamanda katılımcıların ruh sağlığının da iyileştiğini tespit etti.

Profesör Michael Anderson, "Duygu ve düşüncelerimizi bastırdığımızda, bu düşüncelerin bilinçdışımızda kalarak davranışlarımızı ve sağlığımızı tehlikeli bir şekilde etkilediğine dair Freudyen fikre hepimiz aşinayız" dedi.

"Psikoterapinin tüm amacı bu düşünceleri ortaya çıkarmaktır, böylece kişi onlarla başa çıkabilir ve güçlerini ellerinden alabilir. Daha yakın yıllarda, düşünceleri bastırmanın özünde etkisiz olduğu ve aslında insanların o düşünceyi daha fazla düşünmesine neden olduğu söylendi - bu klasik 'Pembe bir fili düşünmeyin' fikridir.

Anderson, bu fikirlerin klinik tedavi alanında dogma haline geldiğini, ulusal kılavuzların düşünceden kaçınmayı örneğin depresyon, anksiyete ve TSSB'de ortadan kaldırılması ve üstesinden gelinmesi gereken önemli bir uyumsuz başa çıkma davranışı olarak bahsettiğini söyledi.

COVID-19 2020'de ortaya çıktığında, birçok araştırmacı gibi Profesör Anderson da kendi araştırmasının pandemi boyunca insanlara yardımcı olmak için nasıl kullanılabileceğini görmek istedi. Anderson'ın ilgi alanı, inhibitör kontrol olarak bilinen bir beyin mekanizması - refleksif tepkilerimizi geçersiz kılma yeteneği - ve bunun hafızanın geri kazanılmasına ve özellikle de güçlü hatırlatıcılarla karşılaşıldığında olumsuz düşüncelerin geri kazanılmasının durdurulmasına nasıl uygulanabileceğiydi.

Dr. Zulkayda Mamat - o sırada Profesör Anderson'ın laboratuvarında ve Trinity College, Cambridge'de doktora öğrencisiydi - engelleyici kontrolün, kendisinin ve hayatta karşılaştığı diğer pek çok kişinin başına gelen travmaların üstesinden gelmede kritik öneme sahip olduğuna inanıyordu. Bunun doğuştan gelen bir yetenek mi yoksa öğrenilen ve dolayısıyla öğretilebilen bir şey mi olduğunu araştırmak istiyordu.

Dr. Mamat şunları söyledi: "Pandemi nedeniyle, toplumda insanların artan anksiyete ile başa çıkmalarına yardımcı olmak için bir ihtiyaç olduğunu görüyorduk. Zaten bir ruh sağlığı krizi, gizli bir ruh sağlığı sorunları salgını vardı ve bu daha da kötüye gidiyordu. Bu nedenle, insanların daha iyi başa çıkmalarına yardımcı olup olamayacağımızı görmeye karar verdik."

Profesör Anderson ve Dr. Mamat, insanların korku dolu düşüncelerini bastırma pratiği yapmalarının gerçekten mümkün ve faydalı olup olmadığını test etmek için 16 ülkeden 120 kişiyi çalışmaya dahil etti. Elde ettikleri bulgular bugün Science Advances dergisinde yayımlandı.

Çalışmada her katılımcıdan önümüzdeki iki yıl içinde hayatlarında gerçekleşmesi muhtemel bir dizi senaryo düşünmeleri istendi - gerçekleşmesinden korktukları 20 olumsuz 'korku ve endişe', 20 olumlu 'umut ve hayal' ve 36 rutin ve sıradan nötr olay. Korkular, kendilerini güncel olarak ilgilendiren ve düşüncelerine sürekli olarak giren endişeler olmalıydı.

Her bir olayın kendilerine özgü olması ve gerçekleştiğini hayal ettikleri bir şey olması gerekiyordu. Her senaryo için bir işaret kelimesi (eğitim sırasında olayı çağrıştırmak için kullanılabilecek bariz bir hatırlatma) ve bir anahtar detay (merkezi bir olay detayını ifade eden tek bir kelime) vermeleri gerekiyordu. Örneğin:

Negatif -- COVID-19'un bir sonucu olarak kişinin ebeveynlerini hastanede ziyaret etmesi, 'Hastane' ipucu ve 'Nefes alma' detayı ile.
Nötr -- 'Optisyen' ipucu ve 'Cambridge' detayı ile gözlükçü ziyareti.
Olumlu -- kişinin kız kardeşinin evlendiğini görmesi, 'Düğün' ipucu ve 'Elbise' detayı ile.
Katılımcılardan her bir olayı şu noktalara göre derecelendirmeleri istenmiştir: canlılık, gerçekleşme olasılığı, gelecekteki mesafe, olayla ilgili kaygı düzeyi (veya olumlu olaylar için sevinç düzeyi), düşünce sıklığı, mevcut endişe derecesi, uzun vadeli etki ve duygusal yoğunluk.

Katılımcılar ayrıca ruh sağlıklarını değerlendirmek için anketler doldurdular, ancak hiç kimse dışlanmadı, bu da araştırmacıların ciddi depresyon, anksiyete ve pandemiye bağlı travma sonrası stresi olan birçok kişi de dahil olmak üzere geniş bir katılımcı yelpazesine bakmasına izin verdi.

Ardından, Zoom üzerinden Dr. Mamat her bir katılımcıyı üç gün boyunca her gün olaylar için 12 'Hayal Etme' ve 12 'Hayal Etmeme' tekrarını içeren 20 dakikalık bir eğitimden geçirdi.

Hayal etmeme denemeleri için katılımcılara işaret kelimelerinden biri verildi ve önce olayı zihinlerinde kabul etmeleri istendi. Ardından, doğrudan hatırlatıcı işarete bakmaya devam ederken, olay hakkında düşünmeyi bırakmaları istendi - olayın kendisini hayal etmeye çalışmamalı veya dikkatlerini dağıtmak için dikkat dağıtıcı düşünceler kullanmamalı, bunun yerine hatırlatıcının çağrıştırabileceği herhangi bir görüntü veya düşünceyi engellemeye çalışmalıdırlar. Denemenin bu kısmı için bir grup katılımcıya bastırmaları için olumsuz olayları, diğer gruba ise nötr olayları verilmiştir.

Hayal Et denemeleri için, katılımcılara bir işaret kelimesi verilmiş ve olayı mümkün olduğunca canlı bir şekilde hayal etmeleri, nasıl olacağını düşünmeleri ve olay sırasında nasıl hissedeceklerini hayal etmeleri istenmiştir. Etik nedenlerden ötürü hiçbir katılımcıya hayal etmesi için olumsuz bir olay verilmemiş, sadece olumlu ya da nötr bir olay verilmiştir.

Üçüncü günün sonunda ve üç ay sonra katılımcılardan bir kez daha her olayı canlılık, kaygı düzeyi, duygusal yoğunluk vb. açılardan değerlendirmeleri ve ruh sağlığının temel unsurları olan depresyon, kaygı, endişe, duygulanım ve esenlikteki değişiklikleri değerlendirmek üzere anket doldurmaları istendi.

Dr. Mamat şunları söyledi: "Katılımcıların bastırmaya çalıştıkları olayların diğer olaylara göre daha az canlı ve duygusal açıdan daha az kaygı verici olduğu ve genel olarak katılımcıların ruh sağlığı açısından iyileştiği çok açıktı. Ancak en büyük etkiyi, nötr düşüncelerden ziyade korku dolu düşünceleri bastırma alıştırması yapılan katılımcılar arasında gördük."

Eğitimin ardından - hem hemen hem de üç ay sonra - katılımcılar bastırılan olayların daha az canlı ve daha az korkulu olduğunu bildirdi. Ayrıca kendilerini bu olaylar hakkında daha az düşünürken buldular.

Düşünceleri bastırmak, travma sonrası stres bozukluğu olan katılımcılar arasında ruh sağlığını bile iyileştirdi. Olumsuz düşünceleri bastıran travma sonrası stresli katılımcılar arasında, olumsuz ruh sağlığı endeks puanları ortalama %16 düşerken (nötr olayları bastıran benzer katılımcılar için %5'lik bir düşüşe kıyasla), olumlu ruh sağlığı endeks puanları neredeyse %10 artmıştır (ikinci gruptaki %1'lik düşüşe kıyasla).

Genel olarak, çalışmanın başlangıcında ruh sağlığı semptomları daha kötü olan kişiler bastırma eğitiminden sonra daha fazla iyileşme göstermiştir, ancak bu iyileşme sadece korkularını bastırmaları halinde gerçekleşmiştir. Bu bulgu, bastırmanın uyumsuz bir başa çıkma süreci olduğu fikriyle doğrudan çelişmektedir.

Olumsuz düşüncelerin bastırılması, katılımcının bu olayları daha canlı bir şekilde hatırladığı bir 'geri tepmeye' yol açmamıştır. Eğitim sonrasında 120 kişiden sadece bir kişi bastırılmış öğeler için daha yüksek detay hatırlama gösterdi ve korkuları bastıran 61 katılımcıdan sadece altısı eğitim sonrasında Hayal Etme öğeleri için artan canlılık bildirdi, ancak bu, hiç bastırılmayan olaylar için meydana gelen canlılık artışlarının temel oranıyla uyumluydu.

Profesör Anderson, "Bulduğumuz şey, kabul edilen anlatıya ters düşüyor" dedi. "Bulguları doğrulamak için daha fazla çalışmaya ihtiyaç duyulacak olsa da, korkulu düşüncelerimizi aktif olarak bastırmak mümkün ve hatta potansiyel olarak faydalı olabilir gibi görünüyor."

Katılımcılardan tekniği uygulamaya devam etmeleri istenmemiş olsa da, birçoğu bunu kendiliğinden yapmayı tercih etti. Dr. Mamat üç ay sonra katılımcılarla iletişime geçtiğinde, depresyon ve olumsuz duyguların azalması açısından faydaların tüm katılımcılar için devam ettiğini, ancak tekniği günlük yaşamlarında kullanmaya devam eden katılımcılar arasında en belirgin olduğunu tespit etti.

"Takip süreci tüm doktoram boyunca en sevdiğim dönemdi, çünkü her günüm neşe doluydu" dedi. "Bana 'Ah, kendimi kötü hissediyorum' ya da 'Bu işe yaramadı' diyen tek bir katılımcım bile olmadı. Onlara 'Bunu yararlı buldunuz mu' diye sormadım, onlar da otomatik olarak bana ne kadar yararlı bulduklarını söylediler."

Bir katılımcı teknikten o kadar etkilenmiş ki kızına ve kendi annesine nasıl yapılacağını öğretmiş. Bir diğeri, COVID-19'dan hemen önce evine taşındığını ve bu nedenle pandemi sırasında kendini çok yalnız hissettiğini anlattı.

Dr. Mamat, "Bu çalışmanın tam da ihtiyacı olduğu zamanda geldiğini çünkü tüm bu olumsuz düşünceleri, gelecekle ilgili tüm bu endişeleri ve kaygıları yaşadığını ve bunun ona gerçekten çok yardımcı olduğunu söyledi" dedi. "Kalbim kelimenin tam anlamıyla eridi, tüylerimin diken diken olduğunu hissedebiliyordum. Ona 'Herkes bu deneyden nefret etse bile, bunun sana ne kadar fayda sağladığı umurumda değil!" dedim."

Araştırma Birleşik Krallık Tıbbi Araştırma Konseyi ve Mind Science Foundation tarafından finanse edildi.

Kaynak: https://www.sciencedaily.com/releases/2023/09/230920152308.htm