ABD’de çeşitli enstitülerden gelen araştırmacılardan oluşan bir ekip tarafından yapılan araştırma, uluslar arası Environmental Research and Public Health dergisinde yayınlandı. Araştırmada gerçek ofis binalarında çalışan insanların uyku kaliteleri ölçüldü. Dana önceki araştırmada, vardiyaları sırasında minimum doğal ışığa maruz kalan çalışanların, daha çok güneş ışığına maruz kalan çalışanlara göre geceleri daha az uyuduğu gösterilmişti. Ayrıca önceki araştırmada gün içinde daha çok ışığa maruz kalan çocukların, diğer çocuklara oranla daha uzun uyuduğu gözlenmişti. Bu yeni araştırmada ise, güneş ışığı/uyku ilişkisi hakkında daha çok bilgi edinmek için Durham,Kuzey Carolina’da bulunan iki komşu ofis arasında bir deney yürütüldü. Birbirine yakın ofislerde çalışan kişilerin uyku şablonlarındaki farkları test etmek için, birbirine çok benzer bu iki ofis seçildi. Bu iki ofis arasındaki tek fark ise ışıklandırma. Bir ofiste geleneksel olarak güneş ışığını engelleyen siyah cam pencereye sahip. Diğer ofiste ise elektrokromik sırlama teknolojisiyle üretilen özel bir pencere var. Bu pencere içeriye daha çok güneş ışığı alırken, parlamayı minimize ediyor. Deney için ofis çalışanlarına birer hafta birbirinin ofisinde çalışması rica edildi. Sonraki hafta ofisler tekrar takas edildi. Ayrıca çalışanlara uykuyu ölçen bileklikler verilerek, uyku kaliteleri sürekli grafiksel olarak incelendi.

Araştırmacılar doğal ışıklandırmalı ofiste çalışan bireylerin, az ışık alan ofisle kıyaslandığında, ortalama 37 dakika fazla uyuduğunu keşfetti. Araştırmacılar güneş ışığındaki artışla beraber, bilişsel skorlarında günden güne geliştiğini buldu. Araştırmacılar, iş yerindeki ışıklandırmanın geliştirilmesiyle, hem çalışanların, hem de işverenlerin ortak fayda sağlayabileceğini öneriyor. Kaynak : https://medicalxpress.com/news/2020-06-office-workers-longer-exposed-daylight.html Araştırma Referansı: Mohamed Boubekri et al. The Impact of Optimized Daylight and Views on the Sleep Duration and Cognitive Performance of Office Workers, International Journal of Environmental Research and Public Health (2020). DOI: 10.3390/ijerph17093219

Kaynak